Uit het leven van de levensexecuteur

  1. Home

Meer blogs

Onlangs had ik een bespreking met een oudere dame. Ik ken haar al een tijdje en we hebben inmiddels een goede relatie opgebouwd. Ze geniet al een aantal jaren van haar welverdiende pensioen, maar is dagelijks toch nog heel actief.

Ze vertelt me dat ze graag een testament wil laten opstellen. Omdat mevrouw geen kinderen heeft en haar nichten en neven ‘het niet nodig hebben en er nauwelijks contact is’ heeft ze besloten dat haar vermogen na haar overlijden naar enkele goede doelen zal gaan.
Maar wie haar uitvaart en haar nalatenschap zal gaan afhandelen? ‘Tja, wie moet ik daar nou voor vragen? Mijn vriendinnen worden ook oud, die wil ik er niet meer mee opzadelen en de buurvrouw die wel eens een boodschap voor me meebrengt, kan en wil ik niet voor dit soort zaken vragen.’ We besluiten deze vragen nog even te parkeren.

Ik vraag of mevrouw wel eens over een levenstestament heeft nagedacht. Ja, dat heeft ze inderdaad, maar vervolgens toch maar voor zich uit geschoven. Wie kun je nou echt vertrouwen en van wie kun je zoiets vragen? Maar het geeft wel veel onrust, ‘want stel je nou voor dat ik ziek wordt of kom te vallen ...’. Er zijn geen kinderen die als vanzelfsprekend voor haar klaar staan, maar: ‘je weet toch niet hoe het gelopen zou zijn, misschien zouden ze wel in het buitenland wonen of een druk gezin hebben, dan zou ik toch ook deze zorgen hebben’.

Na een paar weken belt mevrouw mij op: ‘ik heb nagedacht over wat we besproken hebben. Ik hou de regie zelf in handen, kun jij mijn levensexecuteur zijn? Enne...... als ik er niet meer ben, dan moet je ook mijn nalatenschap maar afwikkelen, als je mijn uitvaart maar wel met mijn vriendinnen bespreekt. En we bespreken samen mijn toekomstige uitvaart en leggen dat vast .....’
Een week later doorlopen we alle details, volledig op maat. En mevrouw? We houden een paar keer per jaar contact. De rust is weer gekeerd.

Recente video’s